Stare Forum Rzeczypospolitej Eskwilińskiej

Początki moi drodzy takiej filozofii można dojrzeć wyraźnie w twórczości Georga Simmela. Simmel uznawał trwałe formy stosunków międzyludzkich, badane niezależnie od kontekstu historyczno-psychologicznego, w jakim występują. Pojęciu społeczeństwa rozumianemu jako realnie istniejąca ponadjednostkowa całość przeciwstawiał proces uspołecznienia, którego badaniem miałaby zająć się socjologia. W szczególności socjologowie według niego mieli skupić się na badaniu interakcji i ich form, bowiem społeczeństwo jest rezultatem procesów interakcji. Jednak choć społeczeństwo jest tworem oddziaływających na siebie jednostek, to zarazem jawi się jednostkom jako byt wobec nich zewnętrzny i wywierający na nie presję. Simmel był jednym z twórców mikrosocjologii. Obecnie jest uważany również za jednego z prekursorów socjologii codzienności. Zdaniem Simmla filozofia powinna nie zajmować się światem zewnętrznym, ale wyrazić świat wewnętrzny. Simmel połączył idee Kanta z dominującym w XIX wieku pozytywizmem. Nurt ten podkreśla znaczenie wiedzy empirycznej, naukowości, odrzuca metafizykę jako nieuprawnioną spekulację a religię jako zabobon oparty na fikcjach. Elementem pozytywizmu bywa często ewolucjonizm, a wzorem naukowości są w nim nauki przyrodnicze. Jego zdaniem, spojrzenie człowieka na świat jest uwarunkowane zarówno biologicznie, zwłaszcza z powodu budowy narządów zmysłów, jak i społecznie. Takiego pochodzenia są zarówno prawa logiczne, jak i zasady moralne. Wbrew Kantowi uważał poznanie za relatywne, uwarunkowane przez historię.