Stare Forum Rzeczypospolitej Eskwilińskiej

Po kilku latach pracy, z pomocą mojego przyjaciela, który jest specjalistą w tej dziedzinie, stworzyłem nareszcie pełne drzewo genealogiczne rodu Prystorów. Nie uwzględniłem w nim matek i żon, ale to szczegół. Oto i wynik mojej pracy.

Pierwsze wzmianki o klanie Prystorów, pochodzą z XIV wieku. Z tamtego okresu pochodzą dokumenty mówiące o majątku ziemianina Augustusa z Pristorié. Mimo niewielu wiadomości o nim i jego losach, można ustalić, że był dość bogatym posiadaczem ziemskim z niemałym majątkiem pochodzącym z, nieistniejącego od kilku wieków, niewielkiego miasta Pristorié, na terenach pod obecnym Gryffinem. Augustus z Pristorié to pierwszy, definitywnie potwierdzony członek klanu Prystorów, a więc można go uznać za prekursora całego rodu.

Z biegiem lat przydomek „Pristorié” przylgnął do rozrastającego się klanu. Tak zapoczątkowany został ród Prystorów, który stopniowo przenosił się na północ wyspy. Kolejne dokumenty, pochodzące z kilku setek lat później, mówią o arystokracie Klarencjuszu Prystorze, najprawdopodobniej żyjącym w latach, około 1650-1720, który w roku 1691 zaangażował się w politykę eskwilińską i aktywnie działał na dworze konsula. Dokumenty te to kilka listów i uchwała konsula o mianowaniu „Klerencejusza Prystora” na drugiego ministra Rady Doradczej.

Od czasu Klarencjusza Prystora drzewo genealogiczne Prystorów w prostej linii jest już dobrze znane.

W pod koniec XVIII wieku i na początku XIX ród Prystorów stał się już znany i szybko rozrósł się. Domieszka krwi Prystorów po dziś dzień płynie w krwi wielu arystokratycznych rodów Eskwilinii. Można wymienić kilka nazwisk – Nepomucena Prystora (wnuka Klarencjusza, syna Wergiliusza I), będącego namiestnikiem pewnej gminy, Afrodyzjusza Prystora (kuzyna Nepomucena), współpracownika gubernatora, Albertyna Syriusza Prystora, znanego działacza wspomagającego chorych i ubogich, oraz Eurypidesa Alojzego Prystora (brata Albertyna Syriusza), który angażował się w działalność konspiracyjną przeciw Ispalczykom. Prystorowie na przestrzeni kilkudziesięciu lat stali się wielkim, znanym rodem, który rodził wysokich namiestników państwowych, artystów oraz dowódców wojskowych.

W XX wieku wybitną postacią reprezentującą klan Prystorów był generał Ulisses Gajusz Prystor (ur. 1857), który znacznie zmodernizował kontrolowaną przez Ispalczyków armię eskwilińską i doprowadził do umocnienia i rozszerzenia eskwilińskiej autonomii w latach 1912-1922, poprzez swoje angażowanie w życie polityczne. Według niektórych źródeł planował zbrojny zamach stanu wraz ze swoim sztabem i współpracownikami, zaginął jednak w tajemniczych okolicznościach w roku 1923, w nie do końca do dziś wyjaśnionych. Prawdopodobnie został zamordowany funkcjonariuszy ispalskiej tajnej policji i pochowany w masowej mogile. Tajemnica jego morderstwa nadal jest badana.

Ulisses doczekał się tylko jednego syna – Leoncjusza, urodzonego w 1886 – który był wybitnym historykiem i współzałożycielem, a później rektorem Uniwersytetu Eskwilińskiego. Leoncjusz doczekał się dwóch synów, a jednym z nich jest wybitny kompozytor i multiinstrumentalista – Fileasz Bonawentura Tarazjusz Prystor, spod którego batuty wyszły takie arcydzieła muzyki klasycznej jak, m.in. opery „Dla serc”, „Powrót widmowego cienia”, „Gra szablami”, „Mgła ze wschodu”, „Cztery pory życia” oraz utwory takie jak „Sonata poranna”, „Hymn Rewolucyjny w C”, „Gaude, Mater Esquilinia” czy bardzo popularna po dziś dzień „Oda do miłości”. Pod ispalską niewolą pisał ku pokrzepieniu serc i razem z całą wielodzietną rodziną był represjonowany przez władze wielokrotnie.

Drugi syn Fileasza, Ursus Afrodyzjusz, jest obecnie aktywnym eskwilińskim politykiem, najstarszy syn – Eliasz – komandorem Marynarki Wojennej, zaś najstarsza córka, Edgaria Prystor-Maros, wybitną działaczką charytatywną.

Klan Prystorów stale rozrasta się i rodzi nowe postacie eskwilińskiego życia artystycznego, wojskowego i politycznego.