Stare Forum Rzeczypospolitej Eskwilińskiej

Skrócona historia Eskwilinii opracowana na podstawie:
- Kronik konsularnych z archiwum w Lojangu
- Kroniki Irwina, pana na Formicio
- Wielkiej Księgi Aldryka
- Opisania Eskwilinii autorstwa Pedra de Grodno

Od najdawniejszych czasów wyspa nasz odwiedzana była głównie przez kupców z kontynentu, handlujących miedzią. Jednak ok. IV w. n.e. eksploatacja przestała sie opłacać, handel upadł, a wyspa wyludniła się. Nowa fala ludności, której jesteśmy w głownej mierze potomkami przybyła na wyspę pomiędzy VII i VIII w. Jej pochodzenie etniczne do dziś pozostaje zagadką. Ich ustrój społeczny był dość prymitywny. Eskwinianie (zwani tak w odróznieniu od dzisiejszych Eskwilińczyków) byli pogrupowani w rody, którymi rządzili naczelnicy klanów. Począwszy od X w. nastąpił proces centralizacji. W okresie bezpośrenio następującym po tym okresie głównymi miastami były: Eskwino (stolica królewska, dziś już nieistniejąca, położona w widłach Bystrej i Eskwiliny), Limba, Kalanar (dziś Jeziorsko), Bonia (na przeciwnym brzegu rzeki Eskwiny co dziś Łodzia) oraz Formicynów (nad Bystrą, u stóp Gór Wimyńskich).
Eskwilinia wkroczyła w swój złoty wiek wraz z objęciem tronu prez króla Aldryka Wielkiego. Żył on w latach 1126-1202. Podczas swojego długiego (1148-1202) panowania wykorzystał on rozwój wiedzy szkutniczej, jaki dokonał się za jego dziadka Fanfarona i uczynił z Eskwilinii potęgę morską. Jego pierwszym posunięciem było przeniesienie stolicy z Eskwino do Kalanaru, który był wówczas prosperującym portem morskim. Aldryk Wielki organizował liczne wyprawy łupieżcze na wybrzeża kontynentu (pierwsza w 1150) i zasłynął jako postrach wybrzeży. Świetność Eskwilinii skończyła się wraz z jego śmiercią w 1202.
Sędziwy władca podzielił wyspę między pieciu synów. Ich imiona to: Aldryk, Uno, Wima, Tarion i Kimi. Król pragnął, aby jego synowie współpracowali, podzielił więc kraj tak, iż żadne księstwo nie było samowystarczalne. Przyniosło to skutek wręcz odwrotny i doprowadziło do bratobójczych wojen. Okres ten, słynny w historiografii i literaturze, nazwano ,,Okresem 13 miesiąca roku", wykorzystując określenie z Kroniki Irwina, pana na Formicynowie. Wbrew romantycznej legendzie stworzonej w późniejszych latach, były to czasy zamętu, podczas których zniszczeniu uległa dawna stolica - Eskwino. Podam tu tylko kilka dat. W 1264 zniszczony został Formicynów, a jego władcy przenieśli się do Lojangu, założonego w tym celu od zera. W roku 1307, podczas oblężenia Kalanaru dokonano niezwykłej pracy inżynieryjskiej - zbudowano groblę przecinającą Zatokę Królewską, aby odciąć port od zaopatrzenia, tworząc tym samym dzisiejsze Jeziorna. Stolicę Księstwa Północnego przeniesiono do założonego w 1227 Griffionu, a Kalanar zaczął coraz bardziej podupadać, dzięki czemu jest najlepiej zachowanym dziś miastem z czasów Aldryka Wielkiego, gdyż omijały go późniejsze walki.
W roku 1361 Jerzy Kiminida z Limby ponownie zjednoczył Wyspę. Jednak to dzieło zniweczył przez nieudolną politykę jego syn Jerzy II Kiminida, którego zabito w 1380r. Skończył sie na nim królewski ród Eskwilinii. Wyspa stała sie faktycznie luźnym stowarzyszeniem miast i hrabstw pod nominalnym zwierzchnictwem dożywotnich konsulów rezydujących w Lojangu. Od końca XV na wyspę zaczęli przybywać obcy kupcy, zyskując coraz większe wpływy. Założyli oni w 1516 miasta Port Eagle i Grodno. Napięcie między dwoma głównymi nacjami kupców spowodowało wybuch wojny handlowej w 1590. Toczone ze zmiennym szczęsciem zakończyło się wygnaniem Kupców Północnych przez Kupców Grodzieńskich w 1628. Zniszczeniu uległa dolina rzek.
Przez nastepne stulecia życie na wyspie toczyło się leniwie. Kolonizatorzy zakładali plantacje i, przynajmniej początkowo, rozwijali naszą wyspę. W 1700 roku założono Eskwilingrad (stolica od 1747). W 1747 zniesiono formalną niepodległość wyspy. W Lutosławcu, który otrzymał przy tej okazji prawa miejski abdykował ostatni konsul - Picolleto. Od połowy XIXw. jednak kolonizatorzy zlali się z autochtonami, a metropolia kolonizatorów przestała interesowac się wyspą.
Nowa era w naszej historii rozpoczęła się 22 maja 2009 roku. W tym dniu ogłoszono Deklarację Niepodległości i proklamowano Republikę.